03 nov 2015 = 23 of the second month of 2008

Gisteren weer poli gedaan samen met Lakech, gynaecologische patiënten en zwangeren door elkaar. In de kamer naast mij wordt door de midwives zwangerenpoli gedaan, maar er is niemand die echo's kan maken.
Terwijl ik nog bezig ben met het afnemen van de gynaecologische anamnese worden er zwangeren op de onderzoektafel bij het echoapparaat neergelegd in dezelfde kamer.
Zo zie ik een vrouw met een oligohydramnion ( veels te weinig vruchtwater) waar al was uitgesproken dat het mogelijk een kindje is die geen levenskans heeft omdat er geen nieren werden gezien.
De zwangerschap is inmiddels 30 weken, een onduidelijk verhaal over geen leven meer voelen , maar de laatste week wel weer. Ze is samen met haar schoonzus ook werkzaam in het SCH. Bij de echo wordt spijtig genoeg gezien dat haar kindje niet meer in leven is, er is geen drup vruchtwater en aan de schedelbotjes te zien lijkt het al langer te zijn overleden. Ze is erg verdrietig, gaat naar huis en we spreken af dat ze terug komt om de bevalling op gang te brengen.

Vandaag komen ze terug en willen graag bevallen. Ze wordt ingeleid met cytotec, hogere dosis die herhaald wordt elke 4 uur. Tot mijn verbazing willen ze haar neerleggen in de labourroom tussen de anderen die een gezond kind krijgen.
Ik probeer uit te leggen dat ik dat vreselijk vind, maar weer blijkt de betaling een probleem te zijn, want een kamer alleen is duurder.
Op een of andere manier gaat men toch overstag en ligt ze een half uur later op kamer 11 alleen met veel familie om haar heen. ( misschien wel omdat de labourroom vol was )
Na de tweede gift heeft ze goede weeën , op het moment dat we overwegen om haar iets tegen de pijn te geven, wordt het stuitje geboren, hoofdje volgt moeizaam en er wordt een levenloos jongentje geboren die al langere tijd is overleden.
Het blijft tussen de benen liggen , de moeder wil het niet zien en naar ik begrijp is dat ook niet gebruikelijk. Het wordt heel snel weggehaald zoals wij een vieze mat verschonen.
Uit het gesprek met haar schoonzus blijkt dat ze al rekening hadden gehouden met deze afloop en eigenlijk weer zo snel mogelijk zwanger willen worden. Ook onderzoek van de baby naar de mogelijk oorzaak van overlijden willen ze niet.
Ze denken echt zowel familie en personeel dat dit het beste is voor haar.
Heb het gevoel weer jaren terug in de tijd te gaan, want bij ons gaat dit echt anders en het is zo belangrijk om toch het kindje te zien.
S'avonds horen wij dat het kindje door de familie al is begraven .

Kirsten

Vandaag begon de dag met een strak blauwe lucht. Voordat de zon opkomt zijn wij trouwens al lang en breed wakker. We worden iedere morgen gewekt door het gezang uit de Orthodox Christelijke Kerk die aan de overkant van de weg staat. Ik dacht nog dat de voorzanger daar hoogst persoonlijk stond te zingen en verbaasde me er over dat hij het zo lang volhield maar dat bleek een misvatting, ook hier heeft de technologie zijn intrede gedaan, er wordt een bandje afgespeeld. Laatst hadden ze vergeten het apparaat uit te zetten en ging het de hele nacht door, dat was minder.....
Vanmiddag wilden we met de Ethiopische verloskundigen het hoofdstuk pre-eclampsie doornemen maar daar kwam het niet van. Mij werd gevraagd mee te komen naar de verloskamer want twee vrouwen stonden tegelijkertijd op punt van bevallen. Er is weliswaar maar één verloskamer maar daar staan dan wel, op ongeveer anderhalve meter afstand van elkaar, twee verlosbedden. Ook in Soddo kennen ze het begrip onderbezetting dus ik werd geassisteerd door de wasvrouw die overigens prima instructies gaf hoe te persen en intussen ook nog harttonen van de baby beluisterde, zowel bij de ene barende als bij de andere. Het CTG apparaat stond in het midden. Ik deelde het tafeltje, waarop de instrumenten lagen, met mijn Ethiopische collega. Daar was ik minder gelukkig mee want de aanstaande moeder die zij begeleidde was HIV positief. Voorzorgsmaatregelen werden niet genomen, geen spatbril, geen speciale afvalzakken, geen gescheiden afval. Alles ging in één en dezelfde emmer. Annemarie moest erg haar best doen de verpleegkundige te overtuigen van het feit dat deze baby direct in bad moest en niet pas na vierentwintig uur.
De les pre-eclampsie zullen we vervangen door " wat te doen bij een HIV positieve barende". Nieuwe dag, nieuwe kansen! 
Thea

Het bezoek van de 2-jarige Eju, zijn moeder Mirath en zijn tante van afgelopen zaterdag heeft een vervolg gekregen. Ik ben bij hen uitgenodigd. (Eju is 2 jaar geleden geboren bij 28 weken en we hebben er veel voor gezorgd. Toen hij 2000 gram woog hebben we hem uitgezwaaid). Om 16 uur komt Mirath me met de bajaj halen. We gaan naar de andere kant van de stad en stoppen bij een klein huisje. Via de voordeur stappen we de woonkamer binnen. Er staan een paar banken en stoelen langs de muren en achterin is een piepklein keukentje. Als ik vraag waar de slaapkamers zijn wordt er gewezen naar een paar opgerolde matjes en er wordt gezegd: "Hier!" Er wordt in deze huiskamer geleefd met 6 personen en Eju van 2 jaar. Mirath is door haar man verlaten en woont daarom bij haar ouders in. Er wordt een koffieceremonie gehouden en daarna is oma druk in het kleine keukentje. Ze heeft een heerlijke maaltijd bereid met injera, warm vlees met een saus en gekookte eieren, gebakken aardappelschijfjes en een tomatensalade.
Ik heb wat cadeautjes bij me voor de familie: handcrème, pakje thee, lekkere geurtjes, lippenstift, knuffeltjes voor de kinderen, shampoo en 2 voetbalshirts voor de broers van Mirath. Ze zijn er erg blij mee! Na elk cadeautje word ik geknuffeld: "You saved our Eju!" Na het overheerlijke diner word ik enorm verwend met een mooie Ethiopische katoenen omslagdoek en 2 geitenleren mandjes. Ze hebben voor alle 5 'witte dokters' een mooie sjaal in Ethiopische kleuren. 
Het is een hele bijzondere middag om nooit te vergeten. Ik ben diep onder de indruk van de enorme gastvrijheid van dit Ethiopische gezin. 

Hartelijke groet, Marieke