Het 'oppimpen' van de verloskamer

Vanmorgen liep de wekker af om 6.30 uur. Tegelijkertijd gaat de telefoon en de vraag is of 'the docter will come'. Dus direct uit de veren en samen met Kirsten naar de VK gelopen. Daar kunnen we meteen aan de slag, want er was veel bloedverlies bij een bevalling. Kirsten geeft advies aan de midwife en ik kan assisteren. Er wordt een gezond jongetje geboren en het bloedverlies vóór de bevalling lijkt een partiële solutio geweest te zijn (gedeeltelijke loslating van de placenta). Alles verloopt gelukkig goed. Daarna lopen we visite en geven Thea en ik assistentie bij 'onze' tweeling.
 Bij een gynaecologische dame ga ik een buikwond verzorgen die lekt. Ik kan het gekregen materiaal uit Nederland goed gebruiken. Hier is geen absorberend verbandgaas te vinden. Deze wond hoef ik alleen maar te spoelen en verschonen. Ook twee hechtingen zijn alvast verwijderd, zodat het vocht er uit kan. De wond ziet er verder goed uit.  Thea en ik hebben deze mw. ook meteen weer gewassen, waar ze erg van geniet. 
Daarna duiken Thea en ik de verloskamer in en een geïmproviseerde reanimatietafel wordt binnengereden. De tafel is an American size table, waar minstens drie baby's tegelijkertijd op kunnen liggen.  Daarnaast staat al een 'very big' table dus plek voor 6 op een rij. We besluiten om de ruimte nog strakker op te ruimen en 's middags de stad in te gaan om manden en zeil te kopen. De reanimatietafel barst van de bramen en er zit nu al wat roest op. Adaneche, de wasvrouw helpt ons geweldig. Alles gaat van de kant en we poetsen alles grondig. Wat een verschil. We zoeken dozen uit en schuren de wasbakken met Vim. Na de lunch de stad in met Jody en Thea in de Bajaj. We  scheuren de stad door en in verschillende winkels verzamelen we plastic bakken met deksel en twee meter grondzeil voor op de reanimatietafel en instrumentenruimte. 
Bij terugkomst meteen alles ingeruimd, de kinderarts dr. David hangt een nieuwe warmte lamp op en het ziet er strak uit allemaal. De dames op de VK zijn er echt super blij mee. Groetjes, Anne Marie

Vandaag was het een dag vol onderwijs. 's Morgens echoles aan Jody en 2 Health Extension Workers. Dit zijn mensen die in de buitenposten van een Healthcare centre werken. Zij gaan op een brommer naar de hutjes van de mensen. De Ethiopische regering wil dat de barende vrouwen vervoerd worden naar het Healthcare centre als dit mogelijk is, omdat de voorzieningen hier beter zijn en daar een ambulance klaar staat. Meestal worden de vrouwen vanaf huis vervoerd met een brancard die gedragen wordt door familieleden. Indien dat niet meer mogelijk is, wordt de bevalling thuis begeleid. De 2 mannelijke Health Extension Workers hebben al veel bevallingen begeleid. In het kader van hun opleiding tot Health Officer lopen ze graag achter ons aan en 'slurpen' nieuwe kennis op. Het is erg leuk om hen te begeleiden. Vanmiddag heb ik allerlei trainingen wat betreft acute zorg in de verloskunde met hen doorgenomen (pre-eclampsie, HPP, uitgezakte navelstreng en schouderdystocie). Er zijn vandaag veel bevallingen en de verpleegkundigen en verloskundigen hebben geen tijd voor les. (in totaal 7 bevallingen met 1 verloskamer ter beschikking en weer 2 dames naast elkaar bevallen!) Er komen goede vragen waar ik ook soms wel even over na moet denken. Veel medicatie is niet altijd voor handen en de barende vrouwen liggen niet in een mooi verlosbed, maar op een matje. Het gebruik van bijv. een verblijfscatheter met 500 cc fysiologisch zout zou prachtig zijn om de blaas te vullen bij een uitgezakte navelstreng. Maar er wordt wat wazig gekeken bij mijn uitleg. Stom, er is natuurlijk helemaal niet zulk mooi materiaal aanwezig! Ik heb maar geadviseerd om middels een inwendig onderzoek het hoofd van de baby op te blijven drukken tot mw in het ziekenhuis is (net als 30 jaar geleden). Na mijn uitleg over de behandeling van pre- eclampsie vraagt de ene: "Als er geen Magnesiumsulfaat voor handen is, kan ik mw dan melk geven?" Mijn antwoord was dat er te weinig magnesium in een beker melk zit en dat ze mw. beter zo snel mogelijk naar het ziekenhuis kunnen sturen.
Deze 2 mannen zijn erg grappig en worden door ons gekscherend The Muppets genoemd. Ze bedanken ons telkens al buigend (als 2 chinezen ;-) "Thank you, thank you, thank you". 
De langste van de twee hangt vaak over het kleine dikkerdje als ze ergens aandachtig naar luisteren, ziet er heel lollig uit. We lachen veel mét hen, niet óm hen hoor, haha. Thea en ik hebben geprobeerd dit na te doen (zie foto).
Het Soddo Christian Hospital is tot onze verrassing uitgeroepen tot het beste ziekenhuis van Ethiopie!! Héél leuk! Jullie geven waarschijnlijk dezelfde reactie als wij: "Hoe zien de andere ziekenhuizen er dan in hemelsnaam uit, haha?" Wat ik wel gemerkt heb is dat het véél drukker geworden is op de VK sinds 2 jaar. Mensen komen soms van een plaats die hier 3 uur vandaan ligt, want het SCH heeft een goede naam in de wijde omtrek. 
Vandaag gaan we kijken in het andere ziekenhuis in Soddo, het Gouvernment Ziekenhuis. We zijn heel benieuwd...
Hartelijke groet, Marieke